“Ik heb intussen een haat-liefde verhouding met mijn job”

Cultuurmakers kregen nauwelijks projecten en opdrachten, er was quasi geen publiek om te entertainen. En in veel gevallen al evenmin geld op de rekening. Wolf Govaerts zapt als freelance danser normaal van project naar project. Maar vorig jaar stopte het. Eerst even. Dan langer. En nog langer. Los van de financiële drooglegging, kan hij al een jaar niet doen wat hij graag doet: dansen en voorstellingen maken.

Op het moment dat we Wolf spreken is hij net gevat door covid. “Ik heb geen idee waar het vandaan komt,” zegt hij. “Van op straat? In een winkel? Zou kunnen. Het virus heeft zo weinig nodig om rond te gaan.” Buiten keelpijn vallen zijn symptomen nogal mee. “Ik heb de Britse variant. Het goede nieuws is dat ik daardoor binnenkort beter immuun zal zijn, zei de dokter.” Hij kan er nog om lachen.

Valse start

Maar het blijft balen natuurlijk. Net als de andere voorbije 12 maanden. “Eind 2019 had ik me na een paar jaar in Amsterdam gevestigd in Brussel. Ik was er net mijn netwerk aan het uitbouwen,” legt hij uit. “Contacten leggen, audities doen. Ik was ook net hersteld van een enkelbreuk die ik een paar maanden eerder had opgelopen. Alles begon eindelijk terug te lopen,” weet hij nog. Maar het bleek een valse start. “In februari begonnen we met gezelschap OFF Projects aan de repetities voor een voorstelling waarmee we uitgebreid door Nederland zouden gaan toeren. Drie voorstellingen hebben we daarvan nog gedaan. Maar toen kwam covid en viel alles stil.”

In het begin dacht Wolf nog dat het na een maandje wel voorbij zou zijn. “Die eerste maand bleef ik dus nog heel actief. Ik maakte elke dag korte dansfilmpjes. Met de collega’s van OFF Projects bleven we warm-ups organiseren en creatieve ideeën uitwisselen. Maar die drive viel na verloop van tijd weg door een gebrek aan perspectief. Waarom zouden we nog voortdoen? Er was toch geen beterschap in het vooruitzicht. Sommige dagen bleef ik ondanks alles druk creatief bezig. Maar op andere dagen kreeg ik niks gedaan. Zonder perspectieven en structuur viel alle grond onder mijn voeten weg.”

In februari begonnen we aan de repetities voor een voorstelling waarmee we uitgebreid zouden gaan toeren. Drie voorstellingen hebben we gedaan.
Toen kwam covid en viel alles stil.

Nieuwe voorstelling

De voorbije maanden kwam er gelukkig af en toe terug wat werk op zijn pad. “Kleine covid-friendly projectjes,” vertelt hij. “En in januari hebben we ook een nieuwe voorstelling in mekaar gestoken. Maar wanneer we die gaan kunnen opvoeren, blijft nog onzeker.” Hij hoopt op november. Maar veel zekerheid heeft hij nog niet. Al doen ze er alles aan om het te kunnen laten doorgaan. “Het is een heel flexibele voorstelling, die ook kleinschalig mogelijk is binnen een covid-context. We hebben zelfs de casts zo ingedeeld dat we oplossingen hebben als er iemand door covid ziek zou worden en een deel van de cast in quarantaine moet.”

“Ik mis het zo enorm hard. Al toen ik drie jaar was wist ik dat dit was wat ik wilde doen: op een podium staan, dansen, voorstellingen maken … Maar door covid is het nog moeilijker geworden om vol te houden.” De twijfel heeft hem te pakken. “Ik heb intussen een haat-liefdeverhouding met mijn job. Ik wil het zo graag blijven doen, maar ik weet niet of het nog lukt. Er komt geen geld binnen en ik weet niet voor hoe lang nog. Misschien moet ik een andere job zoeken. Maar dat wil ik niet. Dit is wat ik wil doen. Ik voel ook dat er weinig awareness is voor de situatie waarin veel mensen, zoals kunstenaars, moeten leven. Kan het echt niet beter?”

Cultuurwerkers verdienen beter

Tijs Hostyn is binnen het ACV verantwoordelijk voor de cultuursector. “Het verhaal van Wolf is heel herkenbaar voor veel cultuurwerkers. Wie afhangt van korte contracten, komt in de problemen als er plots geen aanbiedingen meer zijn. Wanneer een regering subsidies schrapt of een organisatie in de problemen geraakt zijn zij telkens opnieuw het eerste slachtoffer. Corona maakt nog maar eens duidelijk hoe precair hun positie is. Als ACV onderhandelen we op dit moment met de Vlaamse regering over betere inkomens, betere ondersteuning en meer zekerheid voor wie werkt in de cultuur. Want ze verdienen beter. Verhalen als dat van Wolf inspireren ons om niet los te laten.”