Sparringpartner naar de jobwereld

In de context van mijn job heb ik geregeld contacten en gesprekken met jonge afstuderende universitairen. Ik merk bij mezelf hoe graag ik dat doe: jongeren aanspreken, gesprekken voeren, vragen stellen en vooral geboeid luisteren naar wat deze generatie bezighoudt. Uiteindelijk staan ze aan de grote poort van een heel nieuwe fase in hun leven, die hun verdere toekomst zal bepalen. Als moeder van drie kinderen op de grens van generatie Z en de millennials leerde ik me – soms gewillig, soms al spartelend – onderdompelen in hun leefwereld.

Telkens valt me op hoe nieuwsgierig en gretig jongeren zijn naar informatie en tools die hen op weg naar een sterke start van pas kunnen komen. Waarover we dan zoal met elkaar spreken? Over de zoektocht naar een leuke job en fijne collega’s, over een komende eerste sollicitatiegesprek, over de obligatoire administratieve plichtplegingen bij het afstuderen. Ja, ook het loonpakket komt ter sprake naar aanleiding van dé vraag die hen meer dan waarschijnlijk door hun hopelijk nieuwe werkgever voorgelegd wordt: “hoeveel wens jij te verdienen?”.
Dat ook deze jonge mensen oor hebben naar solidariteit, verbaast me niet. Ze zijn snel mee als je hen de contouren van ons solidariteitsmodel toelicht: lonen vormen de basis voor de financiering van de sociale zekerheid die jou en mij tegen pech beschermt en van een waardig inkomen voorziet. Ik daag hen uit mee na te denken hoe solidariteit in deze tijden vorm kan krijgen. Veiligheid en zekerheid vinden ze niet onbelangrijk. Maar risico’s nemen en een stap in het onbekende zetten, hoort er óók bij.

En de grenzen vervagen. Belgen gaan naar het buitenland en buitenlandse studenten zoeken hun weg in ons land. We spreken over studeren, stage lopen, vrijwilligerswerk en werken in België en elders, over opbouw van rechten, pensioen, aanvullend pensioen en fiscaliteit… En zo komen we bij de behoefte van jonge mensen aan de juiste bronnen en kanalen, aan info, tips & tricks om zelf vorm te geven aan hun toekomst.
Als sparringpartner hou ik hun hand niet vast, getuig ik niet van betweterigheid, maar bied ik hen een kader waaraan ze hun reflecties, acties en ervaringen kunnen toetsen. Die rol heb ik me tegen wil en dank op het lijf laten schrijven. Thuis ben ik namelijk meer dan eens tegen de muur gebotst door mijn eigen denkkaders op te leggen aan mijn generatie-Z kroost. No pasarán!