OPINIE: Neem de kinderen mee naar het werk
In mijn omgeving zie ik alle soorten gezinnen een betaalde baan combineren met zorg voor het gezin. Zo ging het destijds ook met ons: me haasten van het werk in Brussel naar de crèche, naar onthaalouder of kleuterschool ergens in de Kempen, reikhalzend uitkijken om mijn kinderen na de dagtaak weer te zien, drie spruiten op de achterbank van de wagen en hop, naar huis, binnenkomen, de verwarming omhoog en vervolgens het avondmaal bereiden. Met de kinderen op de achtergrond als ze wat ouder waren of jengelend aan één been als kleine pruts. Gelukkig verdeelden mijn man en ik dat soort werk. Een redelijk ideaal scenario. Al liep het niet altijd zo vlot.
Sinds mijn kinderen de zorg ontgroeid zijn en op eigen benen staan, is er wel wat ten goede veranderd. Hoe lastig het ook blijft om die puzzel elke dag opnieuw te leggen, heel wat maatregelen laten vandaag toe om meer tijd uit te trekken: voor zorg voor je kind, voor een ziek familielid of voor een kind met een beperking. Ook landingsbanen voor de wat oudere werknemers hebben in dat opzicht een meerwaarde. De grootouders staan geregeld aan de schoolpoort een kleine spruit op te wachten, of ze vangen pubers op tijdens de examenperiode.
Dat zorgkader is het resultaat van een langdurig maatschappelijk en politiek proces. We maken als gemeenschap keuzes en bepalen welke collectieve middelen we overhebben voor ondersteuning van ouders. Met talrijke campagnes en acties van middenveldorganisaties om druk te zetten: vakbonden, gezinsbond en vrouwenbeweging. Ik herinner me nog scherp de stellige overtuiging waarmee mijn vakbond destijds het voortouw nam in het debat en de actie voor een waardig statuut voor onthaalouders. Ik juichte destijds mee voor een deftig inkomen en pensioen voor onze hemelse onthaalouder Carine. Dat was eind jaren 90.
Nu, meer dan twintig jaar later, houd ik mijn hart vast voor mijn kinderen. Met ongeloof stel ik de worsteling vast in de crèches en in de buitenschoolse opvang. Opnieuw zijn er 137 plaatsen minstens twee maanden weg door sluiting van kinderdagverblijven. Ik lees over sluitingen, onderbezetting, onderfinanciering en werkdruk. Ik trek grote ogen bij de begrotingsmaatregelen van deze regering, die ingrijpen op het tijdkrediet met motief zorg. Als jonge vader of moeder stap je vanaf volgend jaar moeilijker in een zorgregeling tijdkrediet, de voorwaarden worden veel strenger. Voor wie deeltijds werkt, en dat zijn nota bene vooral vrouwen, wordt de overstap naar de combinatie halftijds zorgverlof en halftijds werken onmogelijk gemaakt.
Ik voel ongeloof en teleurstelling en ik vrees voor reële achteruitgang voor mijn kinderen en alle jonge gezinnen. Maar ik ben ook strijdvaardig. Onze tijd is kostbaar, die mogen we ons niet laten afnemen. We waren er nog lang niet én niets is verworven, zelfs niet na een lange strijd. Ik roep ouders op hun kinderen vanaf nu mee naar het werk te nemen: elke woensdag. Na de klimaatactie, ‘onze kinderen-actie’.
Bron: De Standaard – 23 november 2022 | Opiniestuk: Sandra Vercammen | Foto: Dries Luyten