MET MILDHEID, REFLECTIE EN INSPRAAK ZETTEN WE STAPPEN VOORUIT

“Als ik al eens terugblik op mijn loopbaan, heb ik mijn kinderen heel vaak niet gezien. En zij misten me door de vele uren die ik in mijn werk heb gestoken.” Een uitspraak van een mannelijk kaderlid, 65, aan de vooravond van zijn pensioen, met een boeketje in de hand zijn vrouwelijke partner bedankend voor de jaren van steun? Nee hoor, deze woorden komen mijn vriendin toe. Sorry guys, voor dit staaltje stereotypering.

De vriendin in kwestie is nog lang geen 60. Maar ze ziet zichzelf diezelfde weg opgaan en vraagt zich openlijk af waar ze mee bezig is. “Zijn wij, vrouwelijke kenniswerkers, kaderleden, leidinggevenden niet gewoon onze mannelijke collega’s aan het achterna hollen? Net nu meer mannen en vaders hun grenzen trekken? En als we dat niet willen, hoe moet het dan?” Ik besef dat ik het risico loop het verwijt te krijgen om vrouwen een schuldgevoel aan te praten. Alvast mijn excuses, want dat is niet mijn bedoeling. Maar we mogen dergelijke kwesties niet onder de mat vegen. We moeten samen zoeken naar oplossingen.

Met die soms hilarische maar ook onbehaaglijke babbel in het achterhoofd, toets ik de nieuwe regeringsmaatregel over deconnectie. Technologie heeft het werken voor en na de klassieke werkuren gigantisch gefaciliteerd. Dat had niet zozeer een verschuiving, maar wel een cumulatie van werkuren tot gevolg. En nu ook meer vrouwen doorstromen naar verantwoordelijke functies – nog steeds te weinig weliswaar – hebben ook wij er ons deel van. Omdat hersteltijd cruciaal is voor gezondheid en welzijn, moeten bedrijven nu het recht op deconnectie concreter te maken. Ik ben fan.

Niet helemaal ten onrechte zijn er kritische reacties: het is een druppel op een hete plaat, de grond van het probleem wordt niet aangepakt, met één maatregel komen we er niet… Maar ik blijf fan. Vooral van het gesprek erover. Minder van opgelegde regels zonder reflectie of inspraak. Wat betekent dat recht op onbereikbaarheid precies? Hoe vermijden we dat pc’s , smartphones en tablets weekends en vakanties verstoren? Hoe kunnen we werknemers en hun leidinggevenden daarin sensibiliseren? Hoe past overleg rond werken en hersteltijd in de cultuur van onze organisatie? Dat zijn de vragen waarover ik met mijn collega’s samen rond de tafel wil zitten.

En nog een tip voor Tom, Bart, Lieze, Diane, Saida en Georges: wees mild voor jezelf wanneer het gevoel je bekruipt er niet genoeg te zijn voor jezelf, je partner, je kinderen, je ouders… Wat gebeurd is, is gebeurd. Sta er bij stil, kijk vooruit en pak het aan. Spreek er over met je collega’s. Onze personeelsvertegenwoordigers willen het thema graag samen met jullie op de agenda te zetten.