Even stilstaan in de dagelijkse rush

Loopbaancoaching zit in de lift

Het loopbaancentrum van LBC-NVK boomt. Het aantal werknemers dat even wil stilstaan bij zijn of haar loopbaan neemt jaarlijks toe. “Dat komt uiteraard voor een stuk omdat ons aanbod steeds ruimer en bekender wordt en er maatschappelijk steeds meer buzz wordt gemaakt rond loopbaancoaching,” weet coördinator Marc Van den broeck. “Maar het heeft ook veel te maken met een groeiende behoefte van werknemers om een zinvolle job te doen die aansluit bij de eigen waarden. Soms is de keuze die je op je twintigste maakte, niet meer de keuze die op je veertigste aansluit bij je waarden en ambities.”

In de tien jaar dat Van den broeck aan het Centrum voor Loopbaanontwikkeling (CLO) verbonden is, heeft hij de vraag – en het aanbod – zien toenemen. Naast de eerder aangehaalde nood aan zinvolheid, is ook de toegenomen werkdruk een reden voor de groei.

Kader: Heb je het dan over stress en burn-out?

Van den broeck: Onder andere. De gevoeligheid en het begrip daarvoor is toegenomen. Vroeger werd wie bezweek eerder beschouwd als een zwakkeling, maar steeds vaker gaan ook gemotiveerde en enthousiaste medewerkers onderuit. Thema’s als demotie en deconnectie zijn de voorbije jaren veel meer bespreekbaar geworden. En daardoor beginnen werknemers steeds meer vragen te stellen bij hun loopbaan en de plek die werk in hun leven inneemt. Er wordt van werknemers ook veel meer verwacht dan vroeger. Door die evoluties beginnen ze zich ook af te vragen of hun job nog wel is wat ze ervan verwachtten toen ze er destijds aan begonnen. Rapportering is een vaak voorkomend knelpunt voor nogal wat mensen, merken we. Steeds meer krijgen ze het gevoel dat niet wat en hoe ze iets doen centraal staat, maar wel of ze correct rapporteren. Dat speelt in de zorgsectoren, waar mensen die kozen voor een zorgberoep steeds meer administratieve of andere taken daar omheen moeten doen. Maar ook in andere sectoren merken we die trend. Ik hoorde onlangs het verhaal van een medewerker van een logistiek bedrijf die werd beoordeeld op het aantal verzendingen. Daarom liet hij op stille momenten soms een vrachtwagen een zending doen naar een nabijgelegen bedrijf. Belgen zijn dan wel plantrekkers, maar uiteindelijk is dat natuurlijk compleet zinloos, al leverde het mooie cijfers op. Dat hou je dan wel even vol. Maar dat blijft niet duren. Je wil iets zinvols doen. Helaas blijkt dat werknemers steeds vaker niet meer toekomen aan de kerntaak waarvoor ze gekozen hebben, omdat er te veel omheen is gegroeid. En dat wreekt zich.

Helaas blijkt dat werknemers steeds vaker niet meer toekomen aan de kerntaak waarvoor ze gekozen hebben.

Latent gevoel

Kader: Hoe groot is de stap naar loopbaan-coaching?

Van den broeck: Er gaat wat tijd overheen. Omdat er meestal niet meteen een urgent probleem moet worden aangepakt. Het gaat eerder om een latent knagend gevoel. Daar tijd voor maken is niet evident. En ook niet makkelijk. Als je er met je partner aan de keukentafel over praat, kom je meestal niet verder dan ‘Zoek dan ander werk’ of besluit je om toch maar door te doen, want ‘zo erg zal het wel niet zijn’ en gewoon voortdoen is ‘sterker’. Bovendien is er in de dagelijkse rush niet altijd tijd om erbij te blijven stilstaan. Er is altijd wel wat anders te doen. Op het werk, in de vereniging waar je actief bent, thuis in je gezin. Als zoonlief vraagt om hen naar de voetbaltraining te brengen, is het moeilijk om nee te zeggen omdat je over je loopbaan wil nadenken…

Kader: Wanneer zetten mensen dan toch de stap?

Van den broeck: Vaak zijn mensen er onbewust al een tijdje mee bezig, maar er is altijd wel ergens een triggertje. Dat hoeft niets groots te zijn. Een opmerking, een mindere evaluatie dan verwacht, een bijkomende taak die je weer wat verder van je core business wegtrekt, een overname die de bedrijfscultuur verandert, het gevoel dat loyauteit niet meer gewaardeerd wordt … Het zijn meestal geen dramatische gebeurtenissen, maar dingen die tot nadenken stemmen. En het zijn meestal ook geen positieve ervaringen. Na een onverwachte bonus zet je niet de stap naar loopbaancoaching.

Kader: Kan je een profiel schetsen van het publiek dat op jullie beroep doet?

Van den broeck: Dat is moeilijk. Het is heel uiteenlopend. Tot een paar jaar geleden konden we met een boutade zeggen dat we vooral blanke vrouwen met een bachelordiploma, vooraan in de 40 bereikten. Maar de laatste jaren zien we ook veel 50-plussers, kader- en directieleden die door het optrekken van de pensioenleeftijd nog eens willen nadenken over hoe ze dat volhouden. We zien ook nogal wat mensen die na een burn-out op ons beroep doen. Vaak zelfs relatief jonge mensen.

Vaak is het ook verbonden aan levensfases. En aan voortschrijdend inzicht. Wie twintig jaar geleden op de arbeidsmarkt kwam, was niet in eerste instantie bezig met waarden en normen. Je ging gewoon werken waar je een goed loon en fijne arbeidsomstandigheden kreeg. Dat is niet zo vreemd overigens. Als twintiger heb je vaak nog niet zo’n duidelijk zicht op je waardenpatroon. En het evolueert nog naarmate je ervaringen opdoet en andere levensfases doormaakt.

Oogkleppen

Kader: Wat kunnen mensen dan van jullie verwachten?

Van den broeck: Even stilstaan en dan weer verder. Tijdens een aantal gesprekken, op kantoor of in de natuur, helpen wij hen om zicht te krijgen op wie ze zijn en waar ze staan. En waar ze naartoe willen. We peilen naar competenties en interesses. Wat we merken is dat na een jaar of zeven in een job oogkleppen beginnen te groeien. Je krijgt het gevoel of je geraakt ervan overtuigd dat je weliswaar goed bent binnen de muren van je bedrijf, maar dat je competenties daarbuiten eigenlijk niks waard zijn. Dat er niemand op je zit te wachten. Dat gevoel is uiteraard nefast voor elke verdere ambitie. En onterecht. Het wordt ingegeven door een sterke focus op techniciteit maar te weinig aandacht voor competenties. De Vlaamse bescheidenheid speelt nogal wat mensen parten.

Door erover te spreken met een loopbaancoach openen zich mogelijkheden die je in eerste instantie zelf niet ziet. Dat leidt soms tot grote carrière-

veranderingen. Maar dat is zeker niet altijd de bedoeling. Het kan evengoed dat je door even wat afstand te nemen van je dagelijkse denken, opnieuw zin of betekenis kan geven aan je job, kans voor jobcrafting ziet of binnen dezelfde onderneming in een andere richting evolueert. Vaak merken we dat wie bij ons komt aankloppen nog niet echt zelf heeft gedurfd om die keuze te maken of daarover een gesprek aan te gaan met hun leidinggevende of HR. Onze

coaching is dan vaak een stimulans om dat op een voorbereide, onderbouwde en constructieve manier wél te doen. Dat maakt dingen bespreekbaar en wordt zelden afgewimpeld. Werkgevers waarderen het als hun medewerkers die oefening doen. Regelmatig horen we van deelnemers dat ze aanvankelijk op het werk angstvallig verzwegen dat ze loopbaancoaching volgden, maar dat ze, toen ze het dan toch vertelden, een bijzonder positieve reactie kregen. Vroeger hing rond loopbaancoaching nog een gevoel van ‘die wil hier weg’. Maar dat is toch wel ten goede veranderd.

Na een jaar of zeven in dezelfde job beginnen de oogkleppen te groeien.

Kader: Helpen jullie deelnemers ook om elders aan de slag te geraken?

Van den broeck: Wij doen uiteraard geen arbeidsbemiddeling. Maar we hebben wel een duidelijk zicht op de arbeidsmarkt. We kunnen dus wel mee zoeken naar een plek waar iemand zijn of haar competenties en waarden misschien best kan waarmaken. Daarnaast bieden we – los van de klassieke loopbaantrajecten – ook workshops aan. Daar zit ook sollicitatietraining bij. Dus ook als je met vragen zit rond sollicitatie of het schrijven van een cv, kan je bij ons terecht.