HET EINDE VAN EEN LOOPBAAN: TIJD VOOR EEN NIEUWE FASE

Over pensioenen is al veel geschreven. In dit magazine laten we een aantal werknemers op de grens van hun pensioen aan het woord over hoe zij het einde van hun loopbaan ervaren.

Eric Loveniers nam begin dit jaar na 34 jaar afscheid van IBM. Een herstructurering bleek een mooie opportuniteit te bieden om wat vroeger afscheid te nemen dan voorzien. “Ik was eigenlijk nog niet echt van plan om te stoppen. Ik merkte al wel een tijdje een soort mentale vermoeidheid. Maar niet van die aard dat ik absoluut weg wilde. Maar door de herstructurering kwam er plots een mooie opportuniteit. Daar heb ik dan niet te lang over moeten nadenken.”

“Iets helemaal anders dan wat ik vroeger deed ”

Stoppen met werken doet Eric nog niet. Daar vindt hij het nog wat te vroeg voor. En ook zijn vrouw moet nog een aantal jaren werken. “Van opleiding ben ik architect. Ik heb het beroep nooit uitgeoefend, maar onlangs vertelde een oude studiegenoot me dat ze op zoek waren naar operational manager voor hun architectenbureau. Dat zie ik wel zitten. Iets helemaal anders dan wat ik bij IBM deed, maar ik heb er wel zin in.” Het is nog niet helemaal beklonken, maar de gesprekken gaan alleszins in de goede richting. “En als het toch nog zou afspringen, dan zien we wel. Ik heb de luxe dat ik me financieel wel wat kan permitteren. Het huis is afbetaald, de kinderen zijn de deur uit.”

Eric gaat nu als zelfstandige aan de slag. “Ik wil een zekere flexibiliteit inbouwen. Mijn handen vrij houden. En het is ook fiscaal interessant, dat steek ik niet onder stoelen of banken. Ik heb me alvast geïnformeerd bij United Freelancers, de ACV-service voor zelfstandigen. Ze hebben me daar zeer goed wegwijs gemaakt. Ik ben er helemaal klaar voor!”

Luc De Brier is afdelingsmanager bij Carrefour. Binnen twee jaar heeft hij 43 jaar gewerkt en vertrekt hij op 61 jaar met vervroegd pensioen.

“Na mijn vijftigste werd de job echt wel zwaar. Dat ik op mijn 55 in een landingsbaan kon stappen, was een geschenk uit de hemel. Ik merkte dat ik niet alleen fysiek moeilijker mee kon, maar de job werd ook steeds complexer. Het putte me meer uit dan vroeger. Toen ging ik helemaal voor mijn job en mijn carrière. Maar intussen heb ik mijn doelen bereikt en denk ik anders over werk. Het hoeft allemaal niet meer zo. Het is tijd om meer te genieten.”

“Ik denk nu anders over werk”

Toch blijft hij nog aan de slag in bijberoep. “Naast mijn job bij Carrefour geef ik ook al jaren les aan de hotelschool. Dat blijf ik wellicht nog wat langer doen. Omdat ik het al zo lang doe, kan ik het combineren met mijn vervroegd pensioen. Ik heb er veel meer vrijheid dan bij Carrefour. Het is ook minder belastend en een stuk werkbaarder. Bij Carrefour begrijpt de directie niet echt dat de druk lastiger wordt voor wie wat ouder wordt. Werkbaar werk blijft een lastig thema. Het gevolg is dat iedereen die kan vertrekken, dat ook doet – al zal het voor de generatie na mij wel wat later worden.

Ik kan nog op 61, maar dat wordt de komende jaren 63 en zelfs 65 jaar… Nu ja, een paar jaar geleden was ikzelf dan weer net te jong. Toen kon de generatie voor mij na een herstructurering wél vertrekken en ik net niet. Ik ben blij dat ik nu wél in aanmerking kom.”

Mimi Hermans is verantwoordelijk voor de centrale aankoopafdeling van Z.Org KU Leuven, een psychiatrisch ziekenhuis, dat nauwe banden heeft met UZ Leuven. Vanaf dit jaar gaat ze een dagje minder werken. In mei 2023 gaat ze helemaal met pensioen.

“Met gemengde gevoelens”

“Ik was altijd van plan om tot mijn 65ste aan de slag te blijven. Het is dan ook met gemengde gevoelens dat ik nu dat stapje opzij zet,” legt ze uit. Het feit dat haar man vorig jaar overleed, is één van de redenen waarom ze nu toch minder gaat werken. “Na zijn overlijden kreeg ik een stevig klop van de hamer. Privé, maar ook op werkvlak. Ik kreeg vermoeidheidsklappen, iets wat ik vroeger nooit had. Het is nu weer wat minder, maar nog altijd is ‘s avonds soms helemaal de kaars uit.” Maar niet enkel daarom besloot ze het kalmer aan te doen. “Het komt ook door het werk. Ik stoor me steeds vaker aan het beleid. Het enerveert me. Ik besef dat de jongeren het anders willen. Ik ben zelf ook jong geweest. Maar sinds het overlijden van mijn echtgenoot vind ik het moeilijker om nog in die nieuwe richting mee te gaan. En dan moet je eerlijk zijn. Voor jezelf en voor de organisatie.’

Dus maakt Mimi stilaan plaats voor de volgende generatie. Ze heeft een hele goede collega, die ze de fakkel wel ziet overnemen. “Het blijft nog wat onduidelijk hoe ze het zien.” Voorlopig blijft Mimi dus op post in dezelfde functie. “Ik ga wel mijn grenzen bewaken,” stelt ze. “Want anders blijven de taken zich opstapelen, zoals in het verleden. Maar daar pas ik vanaf nu voor.”